‘Zeggen ze dat ze gaan scheiden en kunnen ze me niet vertellen waarom. Dat vind ik stom.’ Femke (16)

Femke zit altijd op de bank in de woonkamer als ik binnenkom voor een gesprek met haar ouders. Het is een spontane vrolijke meid. Ze is 16 jaar.

Haar ouders geven aan, dat Femke zich er prima doorheen slaat en af en toe eens een praktische vraag stelt bijvoorbeeld over wie haar ’s ochtends naar het station brengt nu ze aan de andere kant van de stad komt te wonen of ‘nemen we dat mooie kunstwerk van je mee mam? Je hebt dat wel voor papa gemaakt hè?’

Vader en moeder vertellen trots, dat Femke met hartstikke mooie cijfers is geslaagd voor haar VWO-diploma en dat ze of in Groningen of in Utrecht wil gaan studeren. Ze weet nog niet welke studie ze gaat volgen.

In werkelijkheid voelt Femke zich niet gelukkig. Ze vindt de keuze van haar vader en moeder om uit elkaar te gaan niet fijn, maar wel begrijpelijk. Ze hadden de laatste tijd wel vaak ruzie.

Tijdens de gesprekken met de ouders van Femke over het ouderschapsplan blijken ze op één lijn te zitten voor wat betreft de zorgverdeling en de vrijheid die ze haar willen geven om van de ene ouder naar de andere ouder te gaan. Op enkele kleine discussiepunten na komt het ouderschapsplan dan ook zonder problemen tot stand. Tot verbazing van vader en moeder heeft Femke aangegeven graag met mij te willen ‘sparren’.

De koekjes die ze zojuist nog even vers uit de supermarkt heeft gehaald liggen naast de vrolijk gekleurde mokken op tafel. Dat praat ‘lekkerder’.

Femke zit toch wel een beetje zenuwachtig in de hoek op de haar zo vertrouwde bank. Ik doe mijn schoenen uit en kruip in de stoel aan de overkant.

Meteen stelt ze haar eerste vraag: ‘Denk je dat ik beter eerst een baantje kan gaan zoeken om te gaan sparen voor mijn studie? Papa moet al zoveel betalen aan mama en voor het huis. Ze zeggen dat ze alles goed hebben geregeld. Ik geloof ze wel, maar mama is elke keer verdrietig als ze van oma terugkomt. Als mama meer gaat werken kan ze niet elke dag meer voor oma zorgen.’

Femke is een gewone puber met ouders die uit elkaar gaan. Het is niet altijd noodzakelijk om diepe psychologische gesprekken met deze groep jongeren en met jongvolwassenen te voeren. Ze willen vaak dié dingen kwijt, waarmee ze op dat moment hun ouders niet willen belasten. Die hebben het immers al moeilijk genoeg. Ze willen graag weten welke consequenties ‘het uit elkaar gaan’ heeft voor henzelf en voor de andere leden van het gezin.

Gewone alledaagse vragen met gewone alledaagse antwoorden.